Voor werk, de liefde of het avontuur trekken veel Achterhoekers weg uit hun geboortestreek om hun geluk over de grens te zoeken. Waar trekken zij naar toe? Wat missen ze aan de Achterhoek? En komen ze ooit nog eens terug? Ellen van Holland-Little (47) uit Drempt woont samen met haar man Derek Little (59) op het eiland St. Maarten.
Tekst: Ceciel Bremer
Mooi gebruind en gekleed in bikini neemt Ellen van Holland plaats achter haar laptop voor een digitaal interview. “Ik ga zo naar het strand, ik heb een vrije dag”, legt ze de reden van haar outfit uit. Al 24 jaar woont ze op St. Maarten en voelt ze zich er thuis. “Het weer is hier natuurlijk fantastisch en het is een eiland; na al die jaren ken ik iedereen zoals je elkaar in een Achterhoeks dorp goed kent. We hebben een breed sociaal leven. Aan de andere kant is het hier ook niet zaligmakend”, bekent ze. “We hebben nare orkanen gehad waarbij ons huis veel schade heeft opgelopen. Maar 350 dagen per jaar is het hier echt geweldig.”
Het geluk
Als twintiger met een mbo-opleiding Toerisme op zak lukte het Ellen maar niet om leuk werk te vinden. Ze volgde allerlei cursussen en werkte via uitzendbureaus maar een vaste baan zat er niet in. “Ik was toen niet gelukkig. Iedereen om mij heen, settelde zich en vond het geluk. Dat had ik niet”, blikt ze terug. Haar ouders woonden in die tijd vanwege haar vaders werk tijdelijk op St. Maarten en ze besloot daar vakantie te vieren; bovendien een ideale locatie om haar hobby zeilen uit te oefenen. “Ik vond St. Maarten direct heel gaaf en ik besloot mezelf een maand te geven om werk te vinden en er te blijven.” Met een toeristische opleiding een baan vinden op een populaire vakantiebestemming was niet moeilijk dus Ellen verbleef een paar weken op het eiland. Ze vloog even terug naar Nederland voor de bruiloft van haar broer en besloot toen terug te gaan naar het eiland en een werkvergunning aan te vragen en op zoek te gaan naar het geluk.
Tijdens een regatta ontmoette de zeilster Australiër Derek Little. Het bleek al snel serieus tussen de twee. “Derek werkte toen ik hem leerde kennen al zeven jaar voor een elektrotechnisch bedrijf op St. Maarten. De stroom op het eiland krijgen we via grote dieselgenerators maar de stroom valt vaak uit waardoor veel particulieren en bedrijven als back-up een aggregaat hebben die het bedrijf waar Derek werkt levert. Dus de keuze om definitief te blijven was snel gemaakt. Voor mijn familie was dat toen wel even slikken”, weet Ellen nog. En zelf dacht de Achterhoekse ook dat ze haar geboortestreek nooit zou verlaten. “Tijdens mijn studie woonde ik in Zwolle op kamers, dat vond ik vreselijk. Want ik miste het buitenleven in de Achterhoek. Ik vind de streek prachtig.”
Tweetalig
Maar de liefde bepaalde anders. Ellen werkte in hotels en als gids voor cruiseschiptoeristen totdat ze zoon Luke (9) en de tweeling Charlotte en Isabelle (7) kreeg. Toen bleek werken in de weekenden en avonden niet meer zo handig. Na wat omzwervingen verzorgt ze sinds bijna twee jaar de administratie van een huisartsenpraktijk. Dat werk is prima te combineren met drie kinderen en een echtgenoot met een drukke baan. “Onze kinderen gaan na school naar afternoon school. Het is vergelijkbaar met een buitenschoolse opvang. Dat is hier echt bijzonder leuk georganiseerd want de kinderen kunnen zich inschrijven voor allerlei workshops zoals art class, tennissen en kajakken. Ze krijgen er ’s middags een warme maaltijd en om 17.00 uur halen we ze weer op.”
Op school krijgen Luke, Charlotte en Isabelle les in het Nederlands. Thuis praat hun vader Derek Engels met ze. “Zijn Nederlands is nog steeds niet zo goed”, lacht Ellen. “Maar daardoor spreken de kinderen wel vloeiend twee talen”, vertelt ze er trots achteraan. Ellen heeft een druk gezinsleven, zeker toen de tweeling net werd geboren. Maar gelukkig kon ze toen rekenen op de steun van haar moeder die nog altijd in Drempt woont. “Sinds mijn vader in 2010 overleed, komt mijn moeder iedere winter hier. Ongeveer van november tot maart, alleen afgelopen winter kon dat vanwege corona helaas niet. Ze heeft hier natuurlijk twee jaar gewoond en heeft altijd contact onderhouden met vriendinnen die ze hier heeft leren kennen. Ze voelt zich hier ook thuis, pakt onze auto en gaat zelf op stap”, schetst Ellen een beeld.
Videobellen
Vanaf het moment dat de meiden werden geboren, bezocht Ellen met haar gezin jaarlijks haar moeder in Nederland. Nu de meiden ook naar school gaan, is ze gebonden aan de schoolvakanties hoewel ze graag ieder jaar wel naar haar geboortestreek wil terugkeren. Ellen: “Maar de vliegtickets zijn niet goedkoop. Daarnaast zijn we nog steeds bezig om de schade aan ons huis te herstellen dat orkaan Irma vier jaar geleden heeft aangericht. Maar weet je, ik ben hier gelukkig. Dat is heel belangrijk voor me want er was een periode dat ik dat niet was”, benadrukt de oud-Achterhoekse.
Of ze ooit terugkeert? “Geen idee, je weet niet hoe het loopt. Maar Derek komt niet uit Nederland. Dat maakt het wel wat onwaarschijnlijker.” Familie, haar vriendengroep in Hummelo. Natuurlijk mist ze hen. Maar dankzij internet wordt de afstand makkelijk verkleind. “Ik zie mijn familie wekelijks”, vertelt Ellen blij. “Mijn moeder, mijn zus en ik kunnen echt niet zonder elkaar dus we videobellen heel veel. We weten echt alles van elkaar. En via Facebook en WhatsApp blijf ik op de hoogte van het wel en wee bij vrienden. Internet maakt echt een wereld van verschil.”