Achterhoekers in het buitenland

‘Het is hier net Wehl aan de Costa Blanca’

Voor werk, de liefde of het avontuur trekken veel Achterhoekers weg uit hun geboortestreek om hun geluk over de grens te zoeken. Waar trekken zij naar toe? Wat missen ze aan de Achterhoek? En komen ze ooit nog eens terug? Wij spraken met Thomas Bos (48) uit Zeddam en Monique Ruesink (37) uit Wehl die samen met hun dochters Luna (11) en Lissy (8) in het Spaanse Alicante wonen.

Tekst: Ceciel Bremer

Tegenover het ouderlijk huis van Thomas Bos in Zeddam was een groente- en fruitwinkel gevestigd. Hij liep daar als kind veel in de winkel, ging mee naar de veiling en mocht ook ’s nachts mee in de vrachtwagen om winkels te bevoorraden. “Dat vond ik veel interessanter dan met vriendjes voetballen. Profvoetballer kon ik gezien mijn gebrek aan voetbaltalent toch niet worden. Ik wist toen al zeker dat ik later ook iets met groente en fruit wilde doen”, herinnert hij zich. Jaren later werkte Thomas voor een Nederlandse importeur in Venlo en was hij veel op reis in het zonnige Spanje om klanten en leveranciers te bezoeken. “Vaak ging ik dan altijd even op bezoek bij de zoon van de groenteboer uit Zeddam die in Alicante een makelaarskantoor had. Na een tijdje zei hij tegen mij: Waarom begin je hier niet voor jezelf? En zo lang je je bedrijf aan het opstarten bent, kun je wel bij mij komen werken.” En zo begon Thomas in 2003 in het Spaanse Alicante met Thomasol, zijn eigen import- en exportbedrijf in groente en fruit, en werkte hij daarnaast bij het makelaarskantoor van zijn dorpsgenoot.   

Liefde op afstand
Ondertussen was de Wehlse Monique Ruesink bezig met haar heao-studie. Als kind was ze al gek op de Spaanse taal en riep ze dat ze later een keer naar Spanje wilde. Dus toen ze in het laatste jaar van haar studie de mogelijkheid kreeg om zelf een afstudeerplek in Spanje te zoeken, greep ze die kans. “Ik googelde op Nederlandse bedrijven in Spanje. Er verscheen een lange lijst en ik heb er willekeurig één uitgepikt: een makelaarskantoor in Alicante. Ik nam contact op en de eigenaar zei meteen: ‘Ik hoor dat je uit het oosten komt.’ Toen ik zei dat ik uit Wehl kwam, zei hij direct: ‘En ik uit Zeddam.”

Het klikte meteen tussen Monique en haar geëmigreerde streekgenoot. Ze vertrok drie maanden naar Alicante om te werken aan haar afstudeerscriptie en raakte verliefd op Zeddammer Thomas Bos. “Het was totaal niet mijn bedoeling om in Spanje te blijven. Ik vond het belangrijk om werkervaring op te doen dus ik ben na mijn studie teruggegaan naar Nederland. Tussendoor vlogen Thomas en ik een jaar lang om de paar weken naar elkaar toe.” Hun liefde bleek ondanks ruim 2.000 kilometer afstand sterk genoeg en in 2006 jaar besloot Monique definitief naar Spanje te vertrekken. “Mijn ouders waren er eerst niet blij mee, maar ze hadden het al wel zien aankomen”, blikt ze terug.

Achterhoekse mentaliteit
Inmiddels is het Achterhoekse stel vijftien jaar verder en twee dochters rijker. Het bedrijf van Thomas groeide snel waardoor hij vanaf 2009 alleen met de groente- en fruithandel verder ging. Monique werkt mee in het bedrijf maar heeft daarnaast zelf ook twee ondernemingen opgestart. Monique: “Als er Nederlands bezoek kwam, kreeg ik vaak dezelfde vragen: Wat is een leuk restaurant? Waar moeten we absoluut naar toe? Die tips moet ik bundelen, dacht ik. Want het is heel handig om als toerist te weten dat je geen cerveza moet bestellen maar een caña omdat je dan de lokale prijs van een biertje betaalt”, geeft de Wehlse als voorbeeld. Op haar website www.alicantelikealocal.com biedt ze een e-book vol tips aan over haar nieuwe woonplaats en ze organiseert bedrijfsuitjes en incentives in de omgeving.

Daarnaast is Monique – tweevoudig wereldkampioen karate – ook begonnen met cursussen zelfverdediging en weerbaarheidslessen op basisscholen. Ze vindt het heerlijk om de kennis over haar oude sport door te kunnen geven, al moet ze nog steeds wennen aan de mentaliteit van de Spanjaarden. “In Nederland maak je afspraken met elkaar en kun je daarop rekenen. Als 20 cursisten zich bij mij hebben opgegeven, weet ik dat er tien komen en verder is het afwachten. Die Achterhoekse mentaliteit mis ik wel. Dat ik hier als vrouw mijn ideeën heb gerealiseerd en zelf ben gaan ondernemen, vinden sommigen hier maar raar.” 

Sociaal netwerk
Maar dat verschil in mentaliteit is geen belemmering geweest voor het opbouwen van een gelukkig bestaan aan de Spaanse kustplaats. “Alicante is heel Spaans. Er is bijvoorbeeld nog geen Friet van Piet. Het is geen grote stad maar juist heel dorps. Iedereen kent ons hier. Eigenlijk is het net Wehl aan de Costa Blanca.We hebben een groot sociaal netwerk opgebouwd. Dat is ook belangrijk voor ons. We houden allebei van mensen om ons heen en we hebben geen familie hier. Dan zijn vrienden heel belangrijk om een keer mee af te spreken en je verhaal aan kwijt te kunnen”, ervaart Monique. Hun blonde dochters Luna en Lissy zijn heel Spaans. “Maar zijn wel veel langer dan hun klasgenootjes”, lacht ze. “Ze krijgen op school dagelijks Engelse les maar praten vooral Spaans. Wij praten thuis Nederlands met hen dus ze leren zo drie talen.”

Beperkte reisafstand
Hoewel zowel Thomas en Monique als de meiden het prima naar hun zin hebben in Alicante komen ze jaarlijks zo’n drie à vier keer met het hele gezin naar Nederland. “Met kerst en in de zomervakantie zijn we er altijd en dan in de loop van het jaar nog een keer. En als Thomas voor zijn werk in Nederland moet zijn, probeert hij ook altijd nog even bij zijn familie en vrienden in de Achterhoek langs te gaan. Er zijn veel goedkope vliegtickets verkrijgbaar en is het maar tweeëneenhalf uur vliegen. Dat is prima te doen.” WhatsApp, internet en de beperkte reisafstand maken het mogelijk voor het stel om gelukkig te zijn in Spanje. “Als er echt iets is met onze ouders of familie, dan zijn we binnen een halve dag in Nederland”, legt Monique uit.

Monique is het bos naast haar ouderlijk huis pas gaan waarderen sinds ze uit haar geboorteplaats emigreerde. “Vroeger kwam ik er bijna nooit, nu zie ik pas hoe mooi het daar is.” Thomas mist de wedstrijden van De Graafschap met een biertje na afloop. “Maar ach, hier hebben we weer heerlijke wijn en ham”, zegt de ondernemer nuchter.

Op de vraag of ze ooit terugkomen naar Nederland kunnen ze geen duidelijk antwoord geven. Thomas: “Toen ik vertrok, gaf ik mezelf een half jaar en zou ik wel verder zien. Maar als je jezelf een tijdslimiet stelt, dan ontstaat er een soort spanning omdat je je doel wil halen. En als je dat loslaat, gaat alles vanzelf. Wat de tijd brengt, zien we wel. Misschien gaan onze meiden later studeren in Nederland maar dat zou ook zo maar Zuid-Amerika kunnen zijn. Zo lang we alle vier happy zijn, blijven we hier.”