[Hengelo]
Op je verjaardag een boek uitbrengen, journalist Feikje Breimer deed het 23 januari 2020 op haar 56ste geboortedag. Na zeven jaar gewerkt te hebben aan haar eerste literaire roman, werd het tijd om het aan de wereld te laten zien.
Tekst en foto: Melisa Verheijen
Een koolmees pikt de lekkerste zaadjes uit het vogelhuisje, kippen scharrelen tevreden in de tuin, drie ganzen gluren nieuwsgierig over een hekje en twee lobbesen hollen achter een stok. We zijn in Hengelo. Een prachtige omgeving in de Achterhoek met natuur en rust. De plek waar Feikje zich thuisvoelt. Al is ze hier niet geboren. Ze groeide op in Oosterbeek waar ze woonde met haar ouders en twee zussen. Een meisje dat zichzelf onzichtbaar kon maken, omdat de drogisterij van haar ouders en de ernstige ziekte van haar jonge zusje alle aandacht opslokten.
Veel tijd voor Feikje en haar oudste zus was er niet. Naast de ‘gave’ zich op de achtergrond te plaatsen, hield ze zich overeind door geluk te vinden in de kleine dingen. Inspiratie voor een boek. Rerservekind is een roman gebaseerd op haar eigen herinneringen. Een verhaal dat verteld moet worden, vindt de schrijfster.
Zoals het vaak gebeurt bij gezinnen waarbij een kind ernstig ziek is, krijgen de gezonde kinderen een rol op de achtergrond
“Ken je dat moment dat als er een baby is geboren, dat iedereen op het kind afschiet, terwijl het zusje of broertje van drie beteuterd zit te kijken? Dat effect was altijd zo bij ons”, vertelt Feikje terwijl ze aan de keukentafel door haar boek bladert. “Mijn zusje had taaislijmziekte en zoals het vaak gebeurt bij gezinnen waarbij een kind ernstig ziek is, krijgen de gezonde kinderen een rol op de achtergrond. Ik neem het mijn ouders niet kwalijk, ze deden wat ze konden. Het was voor mij als kind de normaalste zaak van de wereld.”
100 procent fictie
Hoewel het verhaal in het boek veel op Feikje’s jeugd lijkt, noemt ze het 100 procent fictie. De journalist schrijft namelijk over haar eigen werkelijkheid, maakt van verschillende personen één personage en combineert verschillende gebeurtenissen tot één scène. Dit alles doet ze vanuit de ogen van een tienjarig meisje voor wie aandacht dus niet vanzelfsprekend is. Het tienermeisje verwondert zich over de natuur, volwassenen, leven en dood. Op een aandoenlijke manier beschrijft ze wat ze meemaakt in haar leven. Zo snapt ze niet waarom haar zus zegt dat ze valsspeelt tijdens een potje kwartetten:
Er zijn negen series van vier kaarten. Zesendertig vlinders die allemaal anders zijn. Ik kan haast niet kiezen welke ik de mooiste vind. Maar als mijn grote zus vraagt ‘Mag ik van jou van serie één de citroenvlinder?’, dan antwoord ik ‘Nee’, ook al heb ik hem wel. Niet omdat ik het kwartetspel wil winnen, maar omdat ik die vlinder zo mooi vind en nog iets langer naar het plaatje wil kijken. Dat kan alleen als we het kwartetspel spelen. Na een tijdje heb ik alleen nog van serie zeven de purperbeer en van serie één de citroenvlinder, en zegt mijn zus dat ik valsspeel en: ‘Geef hier die kaarten.’ Dan gaat het kwartetspel de kast weer in en duurt het lang voor ik weer naar de plaatjes van deze vlinders kan kijken.
Gezien worden
“Dit boek schreef ik om aandacht te vragen voor kinderen voor wie aandacht niet vanzelfsprekend is. Ik hoop dat mensen na het omslaan van de laatste bladzijde beseffen dat een klein gebaar een grote impact kan hebben op een kind. Heb als buurvrouw, leraar of omstander oog voor hen.” Zoals in het boek Reservekind kreeg het meisje een uitnodiging om bij de boer verderop te kijken naar een lammetje dat de fles krijgt. “Na school fietsen naar de boer, hemel op aarde”, zegt Feikje die de deur opent naar haar tuin. Het meisje, nu volwassen vrouw van net 56 jaar, geniet van haar stukje Achterhoek waar de bomen op een rij staan, honden hollen achter een stok, de ganzen gluren, de kippen scharrelen en de vogels pikken.
Het Reservekind is te bestellen bij de webshop van uitgeverij het Boekenschap of bij de lokale boekhandel.